Nİhayet yazacak birşey var...

Salı akşamından beri tepe taklak olan hayatımız, annemin kendine gelmesiyle az da olsa normale dönmeye başladı. Hala yoğun bakımda ve ne zaman çıkacağı da belli değil. Ancak hiç değilse kendine geldi ve uygulanan tedaviye de cevap veriyor. Hastalığı Miller Fisher sendromu diye birşey, herhangi bir solunum yolları enfeksiyonuyla tetiklenen, kas ve sinir sistemi arasında bağın kopmasına, vücudun refleksleri bile yapamaz hale gelmesine neden olan bir hastalık. Belirtileri gözde kayma, çift görme, sağ veya sol tarafta bacaklardan kol ve ellere kadar bir tarafın uyuşması. (Allah korusun) Kısmi felç gibi birşey. Düzelme şansı olan bir hastalıkmış Allahtan. IVIG denen bir tedavi uygulanıyor.  Ancak ne kadar zamanda ve vücudun ne kadarı iyileşir onlar belli değil. Yoğun bakımda gözlenmesi gerektiği için odaya çıkarılmıyor şimdilik. Tam iyileşme bir ay da sürebilir, bir yıl da. İnşallah en kısa zamanda eskisinden iyi olacak. Öyle umut ediyoruz. Buradan çok güzel yorumlarınızla ve eminim ki dualarınızla bizi yalnız bırakmadınız. Herkese çok teşekkür ediyorum, Allaha bin kez şükrediyorum. Anladım ki yüzünü görmediğim sesini duymadığım ama bir şekilde bağ kurduğum arkadaşlarım var burada. Bir blog açarken bunu hiç düşünmemiştim. Ama şimdi anlıyorum ki birbirimizi okuyup geçmemişiz, bir şekilde bağ kurmuşuz. Merak edip yorum yazdığınız, moral verdiğiniz, güzel enerji gönderdiğiniz için Allah hepinizden razı olsun...İnşallah daha güzel gelişmeler olacak, hepinizi öpüyorum, sağolun...